Ν' αγαπάς την ευθύνη

 

-Κυρία, την Παρασκευή θα έχουμε ανάγνωση;

-Όχι, παιδιά. Την Παρασκευή θα συμμετάσχω στην απεργία. Συμπληρώνονται δύο χρόνια από εκείνο το φοβερό δυστύχημα στα Τέμπη. 

 

-Ναι, ξέρω, κυρία! Τράκαραν δύο τρένα!

-Αλήθεια τώρα; Τράκαραν δύο τρένα;

-Μάλιστα. Και μέσα επέβαιναν άνθρωποι που πήγαιναν στις δουλειές τους και νέα παιδιά που πήγαιναν στις Σχολές τους ή γυρνούσαν σπίτια τους από αυτές. 

-Πω πω! 

-Αυτό το τρένο το 'χα πάρει κι εγώ παλιά. Θα μπορούσα να 'μαι εγώ εκεί μέσα. 

-Όχι, κυρία! (χτυπώντας ξύλο)

-Και καλά, τώρα θα μου πείτε: "Πώς έγινε αυτό, αφού κάθε τρένο κινείται στις ράγες του;"... 

-Κυρία, δεν πρόλαβε ο υπάλληλος να πατήσει το κουμπί!  

-Γιατί, βρε καλό μου, μπροστά του περίμενε να τα δει να περνάνε; Δεν υπήρχαν συστήματα ασφαλείας; 

-...

-...Θέλετε να παίξουμε ένα παιχνίδι σήμερα; 

-Ναιαιαιαιαιαιαι! 

-Ωραία. Ελάτε έξω, στον διάδρομο, μαζί μου, αθόρυβα. Το παιχνίδι λέγεται "Αν πέσεις, θα σε σώσουμε". Σχηματίστε έναν κύκλο ώστε να στέκεστε ο ένας δίπλα ακριβώς από τον άλλον. Ωραία. Τώρα θέλω έναν από εσάς στη μέση του κύκλου. Θα αφήνει το σώμα του να πέφτει και εμείς όλοι που στεκόμαστε γύρω έχουμε την ευθύνη να μην τον αφήσουμε να χτυπήσει. Σύμφωνοι; 

Αρχικά το παιδί στο κέντρο δεν ένιωθε ασφάλεια να υπακούσει στον κανόνα του παιχνιδιού. Με τις επαναλήψεις και την απόλυτη ετοιμότητα των υπόλοιπων παικτών, το αίσθημα ασφάλειας του παίκτη στο κέντρο αυξήθηκε. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τα υπόλοιπα παιδιά που μπήκαν ως παίκτες στο κέντρο του κύκλου. 

-Α! Βλέπεις τώρα; Πέφτεις πιο χαλαρά, χωρίς να το σκέφτεσαι και πολύ! Ξέρεις ότι θα είμαστε εκεί για σένα και θα σε σώσουμε. 

Ώσπου στο κέντρο μπήκα η ίδια. Και εκμεταλλεύτηκα την παρουσία συναδέλφου που λειτούργησε διασπαστικά στο παιχνίδι. Οι παίκτες του κύκλου αφαιρέθηκαν κι εγώ "κόντεψα να πέσω", αφού οι παίκτες του κύκλου δεν έκαναν με προσήλωση το καθήκον τους. 

-Παιδιά, τι συνέβη; 

-Ουπς, συγγνώμη!

-Καλά, δε θα χτυπούσα, αλλά γιατί κινδύνεψα να πέσω; 

-Χαζεύαμε. 

-Χμ... Μείνατε πιστοί στο καθήκον σας; Είχατε μια μεγάλη ευθύνη, την ασφάλειά μου. Τι έγινε; Ας το συζητήσουμε μέσα στην τάξη. 

-Δε μου λέτε, παιδιά, τι σημαίνει για εσάς "ευθύνη"; Μα, πριν μου πείτε, περιμένετε... Μήπως θυμάστε ποιο λογισμικό μας βοηθάει να κρατάμε τις σκέψεις μας σε ψηφιακά χαρτάκια πάνω σε καμβά; 

-Όχι... 

-Θυμάστε πού μπορούμε να το ψάξουμε; 

-Στο μπλογκ μας...;

-Ακριβώς! (Διαβάζοντας διάφορα από το πλάι...)

-Αυτό, κυρία! Τα ψηφιακά χαρτάκια! 

Και κάπως έτσι, μου είπαν τα βήματα για να συνδεθώ στο lino και να δημιουργήσω έναν νέο καμβά τον οποίο ονομάσαμε "Ευθύνη". 

-Τώρα σας ακούω. Τι είναι για εσάς "ευθύνη", ή "υπευθυνότητα", ή "υπεύθυνη συμπεριφορά"; 

-Εξαιρετικά τα είπατε! Τώρα θα σας διαβάσω μερικές δηλώσεις και θα επισημαίνετε αν πρόκειται για υπεύθυνη ή για ανεύθυνη συμπεριφορά. Έτοιμοι; 

Οι προτάσεις στάθηκαν αφορμή να "πιάσουμε" θέματα και της δικής μας καθημερινότητας, αφού κάποιες από αυτές μας αφορούσαν κι εμάς ή ήταν... σαν να είχαν γραφτεί για εμάς. 😉 Άρα κάναμε ευθεία αναφορά σε ποιες συμπεριφορές μας είναι υπεύθυνες ή όχι και τόσο. 

-Αν οδηγήσω ποδήλατο χωρίς κράνος, πέσω και ανοίξει το κεφάλι μου... τι πειράζει; 

-Μα... 

-Εννοώ, εντάξει... εγώ θα πάω στο νοσοκομείο. Ανεύθυνη η συμπεριφορά μου επίπτωση σ' εμένα. Σωστά; Πλήττεται κάποιος άλλος; Επηρεάζεται δηλαδή κανείς άλλος από αυτό; 

-Ε, πώς! Οι γονείς, οι συγγενείς... 

-Κανείς άλλος; 

-Εμείς, κυρία! Δε θα κάνουμε μάθημα! 

-Η Υπηρεσία; Που θα πρέπει να φροντίσει να βρει αντικαταστάτη; 

-Ναι! 

-Το σκυλί μου που θα μείνει αφρόντιστο και μοναχό; 

-Κι αυτό! 

-Α! Άρα η ανευθυνότητα του ατόμου δεν επηρεάζει μονάχα το ίδιο το άτομο δηλαδή... Καταλαβαίνω. Και, δε μου λέτε... Τι θα μπορούσε να γίνει όταν διαπιστώνουμε ανεύθυνη συμπεριφορά εδώ, στο σχολικό περιβάλλον; 

-Να ενημερώνουμε αμέσως, κυρία. 

-Σωστά. Αν αδιαφορήσουμε; Έχουμε ευθύνη; 

-Ναι...

-Να σας γράψω τώρα μια αγαπημένη μου φράση από ένα έργο του Νίκου Καζαντζάκη; 

-ΝΑΙ! 

 "Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω της Γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."

-Τι εννοεί ο παππουνίκος; (αφού το διάβασαν από τον πίνακα)

-Ότι πρέπει να φροντίζουμε το περιβάλλον; 

-Ναι και αυτό! Τι άλλο; 

-Τους συνανθρώπους μας! 

-Φυσικά! Και άμα δε σωθεί, ρε παιδιά, ο κόσμος, εγώ φταίω; 

-ΌΧΙΙιιιιιιιι! 

-Ναι! Φυσικά και εγώ φταίω! (λέω ανάμεσα σε απορημένα βλέμματα). Φταίω, γιατί δεν έκανα ό,τι μπορούσα! Φταίω γιατί δεν έδωσα το καλό παράδειγμα, ώστε να γίνουμε πολλοί, να ενωθούμε και να σώσουμε τον κόσμο. Να σας πω ένα παράδειγμα που μου συνέβη πριν μερικά χρόνια; 

-ΝΑΙ! 

-Σ' ένα σχολείο, εκεί, στην Κέρκυρα, που ήμουν πριν πολλά χρόνια, έκανα εφημερία στην αυλή και έτρωγα ένα γιαούρτι. Την επόμενη μέρα, χωρίς να κάνω το παραμικρό σχόλιο γι' αυτό -δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση άλλωστε- 4-5 παιδιά ήρθαν με γιαούρτι από το σπίτι τους για κολατσιό! Την επόμενη εβδομάδα, χωρίς το παραμικρό σχόλιο, το μισό σχολείο έτρωγε γιαούρτι στο διάλειμμα!

-Αλήθεια τώρα; 

-Αλήθεια! Θέλετε κι άλλο ένα; Πάλι σε εφημερία μου, μάζεψα από κάτω δυο χαρτάκια και τα έβαλα στον κάδο. Την ίδια στιγμή, τα Πρωτάκια τα οποία ήταν κοντά, καθάρισαν αστραπιαία το τμήμα της αυλής στο οποίο έπαιζαν! Καταλαβαίνετε; Δε μίλησα... 

-Δώσατε το καλό παράδειγμα, κυρία! 

-Καταλάβατε τώρα γιατί θα συμμετέχω στην απεργία μεθαύριο; Για να συμμετέχω στο συλλαλητήριο της πόλης μας και να ζητήσω, μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, να αποδοθεί δικαιοσύνη για αυτό το τραγικό συμβάν που στέρησε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.

-Κυρία, κουδούνι χτύπησε... Δε θα 'χουμε μάθημα για αύριο; 

-Μπα, όχι.  

*Οι σημερινές δραστηριότητες ήταν της εκπαιδευτικού Γεωργίας Σολωμού, με την επιστημονική επιμέλεια της Δρ. Ξένιας Στυλιανού - θανατολόγου