Ιστορίες με πούπουλα

 

 Οι οδηγίες ήταν σαφείς: 💁 Φανταστείτε ότι είστε ένα τοσοδούλικο κοτοπούλι που έχετε πρόσφατα σκάσει από το τσόφλι σας. Αφηγηθείτε την ιστορία της ζωής σας και τα μελλοντικά σας όνειρα ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΞΗΣ ΚΑΝΟΝΑ: Κάθε τρεις περιόδους 

("Τι είναι περίοδος, κυρία;" 

"Το κομμάτι του λόγου ανάμεσα σε δυο τελείες, παιδιά μου.")

θα χρησιμοποιείτε αποκλειστικά ΤΟΝ ΙΔΙΟ χρόνο ρήματος!! Για σκεφτείτε πώς θα 'πρεπε να ξεκινήσετε την αφήγησή σας... Πρώτα όσα συνέβησαν πιο παλιά, έπειτα όσα συμβαίνουν τώρα και, τέλος, όσα θα συμβούν στο μέλλον. 👀 Επίσης, μια ιστορία πρέπει να έχει ΑΡΧΗ - ΜΕΣΗ - ΤΕΛΟΣ.

Η σειρά των χρόνων συναποφασίστηκε στην τάξη. Οι χρόνοι καταγράφτηκαν στον πίνακα, μαζί μ' ένα παράδειγμα, απλά... για να μην ξεχνιόμαστε. Και το παιχνίδι άρχισε!!!! 💥

Η ιστορία ολοκληρώθηκε μετά από 3 ώρες δουλειάς, στις οποίες συζητήσαμε κυρίως για χρόνους ρημάτων, αλλά και: 

• για προτάσεις κύριες και δευτερεύουσες
• για επαναλήψεις λέξεων στο κείμενό μας (αντικατάσταση με συνώνυμες)
  
• για τεχνικές γραφής (ξαναδιαβάζω, ξαναδιαβάζω, ξαναδιαβάζω...) 
• για τη συμβολή της τεχνολογίας και δη του κειμενογράφου word στην παραγωγή γραπτού λόγου (δεν ανησυχώ για το χαρτί, δεν αγχώνομαι αν κάτι γράψω λάθος, αφού σβήνει χωρίς μουντζούρες, δεν αμελώ να προσθέσω κάτι που σκέφτηκε εκ των υστέρων, αφού μπορώ να το προσθέσω οπουδήποτε χρειάζεται, οποιαδήποτε στιγμή)
• για τεχνικές αφαίρεσης (εδώ έχουμε 4 προτάσεις, δεν ακολουθήσαμε τους κανόνες και οφείλουμε να το κάνουμε, αν θέλουμε να παίζουμε σωστά!)
• για σεβασμό στις ιδέες των συμμαθητών μας
• για σεβασμό στην προτεραιότητα λόγου
• για συνεργασία και αλληλοσυμπλήρωμα με κοινό στόχο
• ...
• ...

Και κάπου εδώ διατυπώθηκε και το υπεροχοτέλειο: "Δεν πειράζει που δεν ακολουθούμε τους κανόνες ακριβώς... ιστορία γράφουμε!" και υποστηρίχτηκε από ένα συνενοχικό "Σωστά. Οι κανόνες είναι για να τους σπάμε, όταν πρόκειται για δημιουργική γραφή!". 😉😇

Τέλος, είπαμε να προχωρήσουμε σε εικονογράφηση της ιστορίας μας και στη μετατροπή της σε ηλεκτρονικό βιβλίο, αλλά αυτό αύριο υποσχεθήκαμε και ελπίζω να κρατήσουμε την υπόσχεσή μας όλοι.

Και κάπου εδώ... σας αφήνουμε την ιστορία μας και θα σας πούμε περισσότερα σε... επόμενο επεισόδιο.  

 Το κοτόπουλο και τα όνειρά του

Μια φορά κι έναν καιρό είχα υπάρξει ένα μεγάλο, στρουμπουλό αβγό. Η μαμά μου είχε καθίσει πάνω μου για να με ζεσταίνει για μέρες, μέχρι που είχε νιώσει το τσόφλι μου να σπάει. Όταν το είχε συνειδητοποιήσει, είχε αρχίσει να νιώθει αγωνία για τη μεγάλη στιγμή.

Η μητέρα μου όμως ανησυχούσε κιόλας που ένιωθε το τσόφλι μου να ραγίζει από τόσο νωρίς και σηκωνόταν κάθε τρεις και λίγο για να κοιτάζει εμένα και τα αδερφάκια μου. Όμως δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.

Για πρώτη φορά ο μπαμπάς μας παρατήρησε πως σχεδόν το μισό τσόφλι μου έσπασε ήδη και άρχισε να ταράζεται και να φοβάται υπερβολικά. Ποτέ πριν δεν είδε ξανά τόσο βιαστικό κοτοπουλάκι.

Την επόμενη ακριβώς στιγμή εγώ δίνω μια στο κέλυφος και, επιτέλους, βγαίνω στον κόσμο! Η χαρά μου δε λέγεται! Είναι απερίγραπτη! 

Τώρα έχω ήδη μάθει τα πάντα για τη φάρμα και για τα ζώα της. Επίσης, έχω μάθει να μιλάω κοτέζικα και λίγα παπιέζικα. Επιπλέον, έχω ψηλώσει δέκα εκατοστά και έχω ετοιμαστεί για τη δική μου ελευθερία!

Σε λίγο καιρό οι γονείς μου θα με στείλουν στο κοτοσχολείο, θα μάθω ορνιθοσκαλίσματα και όταν θα τελειώσω το σχολείο, θα αφεθώ ελεύθερος και θα ταξιδέψω στον κόσμο.

Όταν θα τελειώνω το σχολείο, θα ταξιδεύω σε χώρες μακρινές και θα ανακαλύπτω κάθε μέρα και κάτι καινούργιο! Θα μαθαίνω διαφορετικά πράγματα, όπως ζωγραφική, χορό, μουσική, τραγούδι, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ… Κάθε στιγμή θα προσπαθώ να κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου και τους στόχους μου! 

Όταν θα έχω μεγαλώσει αρκετά, θα έχει έρθει η ώρα να υλοποιήσω και το τελευταίο και μεγαλύτερο όνειρό μου, δηλαδή ένα ταξίδι στο διάστημα και ιδιαίτερα στον Κοτοπουλοπλανήτη. Φαντάζομαι ότι εκεί δε θα έχει πάει κανείς άλλος πριν από μένα και έτσι θα έχω βάλει το κοτοπουλοποδαράκι μου στην ιστορία του διαστήματος. Η κοτοπουλοσημαία μου θα είναι η πρώτη που θα έχει υψωθεί σε όλο τον γαλαξία!