- Μα, τι γίνεται; Πού είναι τα παιδιά; Πού είναι οι φωνές και τα γέλια, τα παιχνίδια, τα μαλώματα και τα κυνηγητά; Πού πήγε εκείνη η λατρεμένη βαβούρα που δηλώνει ΖΩΗ; Η αυλή είναι εντελώς άδεια. Μπορεί... μπορεί να έχει χτυπήσει το κουδούνι κι όλοι να 'ναι στις αίθουσές τους. Μπορεί να έχει ξεκινήσει το μάθημα, γι' αυτό να επικρατεί τόση ησυχία.
Όμως, για στάσου... Ακόμα και στην αίθουσα, η ζωή βγαίνει από τα παράθυρα και
ξεχύνεται τριγύρω δυνατά! Φωνάζει τα δικά της μηνύματα παντού! Τίποτα δε σταματά τα παιδιά, τίποτα δε σταματά τη ζωηράδα, τη σκέψη, τη διάθεση, την αισθησία, την δίψα για γνώση και την όρεξη για μάθηση. ΤΙΠΟΤΑ δε σταματά τα παιδιά! Κάτι συμβαίνει! Πες μου τι συμβαίνει! Πες μου, θα καταλάβω!
- Ησύχασε, φιλαράκο... Είναι που... πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή. Θα επιστρέψουν σύντομα τα παιδιά. Θα επιστρέψουμε σύντομα όλοι. Στο υπόσχομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου